Bir hastalık var. İlacı var, çaresi var. Ama milyarlarca liranız yoksa çocuklar hayatını kaybediyor. SMA hastası çocukların aileleri ilaçlar devlet tarafından karşılansın diye mücadele ediyor.
Akla bakandan ilaç isteyen lenf kanseri Dilek'in eline tutuşturulan para geliyor. Ve Dilek'in ben dilenci değilim diyerek isyan etmesi... Her şeyi rüşvetle halletmeye alışmış bakanlar hakkını arayan bir kadını parayla satın almaya çalışmıştı. Ama başaramamıştı. Para da isteseler hakları ama ilaç istedikleri için mücadele ediyorlar. Salgın bir hastalığın aşısını bile getirmeyenler birkaç yüz çocuğun yaşamını elbette önemsemiyor.
Yaşam hakkı en temel hak olmasına rağmen aileler mücadele etmek zorunda kalıyor. Çocukları için basın açıklaması yapmak isteyen aileleri engelleyen polis "Bu ülkede kanun var. Herkes kanunlara uymak zorunda" diyor. Dalga geçer gibi. Bu ülkedeki kanunlar hasta çocukları korumak için var, sağlık hakkı için var. Hatta polise kanunsuz emre uymama hakkı bile veren kanun var. Buna uymayanlara karşı elbette herkes eylem yapacak ve itiraz edecek.
SMA hastası çocukların aileleri kendi başlarına, kampanyalarla toplanan paralara muhtaç bırakılıyor. Kampanyalarla toplanan paralar ancak 5 çocuğun hayatını kurtarır. Ama hepsini kurtarmak varken devletin gündemine girmiyor. Kendi ceplerine girenler dışında hiçbir şeyi umursamıyorlar. Yurtdışından gelecek turistlerin dolarları için debelenenler yurtdışından ilaç getirmeyip bebekleri ölüme terk ediyorlar.
128 milyar dolar nerede diye sorunca cevap alamıyoruz. Ama kesin bir şey var, kaybolan milyarlar çocuklar yaşasın diye kullanılmıyor. Bu paraların nerede olmadığını bilmek yeterli. İlaç alınmıyor, aşılar gelmiyor. Demirören'in ödemediği 750 milyon dolar borcuyla bile yüzlerce çocuk ilaca kavuşabiliyor. Kamu kaynakları şirketler, patronlar için değil halk için harcanmalıdır.