Saltanatı alaşağı ederek var edilmiş bir meclis, tüm eksiklerine rağmen ülkede demokrasi deneyiminin en büyük adımıydı. Şimdi meclis, tek adam ve onun zümresinin kendi çıkarlarını sayısal olarak dayattıkları bir bina sadece.
Bugüne kadar “ulusal egemenlikten” sadece kuru bir söz olarak bahseden burjuva siyasetçiler, sadece sermayenin çıkarlarını savunmakla yetindiler. Halk egemenliği patronların iktidarı ile getirilemez. Sömürü düzeni ortadan kalkmadan gerçek demokrasiden söz edilemez.
Şimdi sonuçlarını, çok daha geriye düşmüş bir tek adam rejimi ile hep birlikte yaşıyoruz. Ya emek verenler yönetecek ya tek adamların, tek başkanların, patronların iktidarları sürecek. Çocuklara eşit ve özgür yarınları için emekçi halkın egemenliği şart.
Hiç bir çocuğun ayağı yalın sırtı çıplak kalmadan, istismara uğramadan, sömürülmeden, öldürülmeden ve gülerek yaşadığı güzel günleri emek verenlerin yönetimi ile kazanacağız.